*به نام خداوند جان آفرین* 

تراوش از درونم چون درختی خشکیده...

نمی خواند هیچ بیتی زبانم را...

چو دیگی در خروش و جوش می جوشد درونم ...   ولی..

هیچ نمی ریزد برونم را...

قلم از دست بی تابم می رقصد روی کاغذ ... به اجبار تن به سر کن می دهد .اما..؟؟

می داند حالم را...

و ای کاش این مردم...

بفهمیدند درد حالم را...

و امشب آهم از دل ...

قلم باخش خشش بر روی کاغذ...

می نویسد غرشم را...

و یار مهربانش می دهد جان .. خطاهای زبانم را...

چه زیبان این دو تا باهم..

یکی یاد بودهایم می نگارد...  و آن دیگر بپوشاند خطاهایم ... درون یاد بودها را..

وای کاش توهم بودی..!!!    تا با هم ما بشیم ماهم ..!!!  و دیگر هیچ هراسی از سرکن ... تهی بود وجودم را.